اواخر سال 88 در سفری که به مشهد مقدس رفته بودم تصادفا با شخصی برخورد کردم که مدتها بود دوست داشتم با ایشان روبرو شوم و درباره ابهامات خودم با ایشان صحبت کنم وقتی که از فاصله دور به حجت الاسلام رئیسی نزدیک می شدم در ذهنم سوالات را دسته بندی کردم و در مدت 10 تا 15 ثانیه آماده طرح سوالات شدم اما نمیدانم چه شد که در ثانیه پایانی حتی بدون یک سلام گفتن از کنارشان گذشتم این گذشتن به خاطر ترس از محافظان نبود چون ایشان تنها در صحن جامع رضوی در حال تشرف به حرم بودند.
وقتی که در بی عدالتی به اوج میرسیم و فقط با مستضعفان و درماندگان برخورد می کنیم و آقازاده ها در ناز و نعمت هستند و بعضی حتی به دادگاه احضار نمی شوند و بدون هیچ واهمه ایی سوار بر ماشین های پلاک سیاسی و ... در حال خوشگذارنی هستند جای چه سوالی از معاون اول قوه قضاییه باقی می ماند آیا سوال کردن و  شاید شنیدن پاسخ هایی از سوی ناچاری و دلخوشی بی خودی فایده ای دارد.
به دو نمونه اخیر نگاه کنید:
1- ماجرای دستگیری مضحکانه و سپس آزادی و احتمالا عدم بازگشت به زندان عالیجناب حسین مرعشی
2- دستگیری خنده دار نوه عالیجناب هاشمی رفسنجانی و سپس آزادی
از سریال های خنده دار باز داشت ها که در سال 88 اتفاق افتاد می گذریم...
هر چه سعی کردم که اولین مطلب سال89 را سیاسی ننویسم نتوانستم وقتی این بی عدالتی ها  مشاهده می شود جای هیچ حرفی باقی نمی ماند وقتی آقازاده ها با کمال آرامش به اقدام علیه نظام جممهوری اسلامی دست می زنند و بعضی فقط به عنوان یادآوری در وبلاگ خود مطلبی می نویسند به جرم محاربه متهم می شوند جای چه سوالی از مسئولان قوه قضاییه باقی می ماند؟
شاید مسئولان قضایی ما سعی دارند جدا از تفرجگاه های دولتی که در اختیار آقازادگان هست در زندان هم برایشان تفرجگاه سیاسی برپا کنند.

نمیدونم چه حسی هست که ما امام رضا رو مال خودمون میدونیم و بس ؛ اصلا انگار امام رضا از اول ایرانی بوده یا بهتر بگم امام عزیزومنو جزیی از اعضای خانواده خودمون می دونیم در هر صورت حس خیلی خوبی هست چون هر بار با شنیدن نام زیبا حضرت ، با دیدن تصویر صحن و سرای با صفای حضرت این حس عجیب دوباره به جوش میاید و احساس آرامش خاصی پیدا میکنیم.
واقعا که حرم قطعه ای از بهشت هست و وقتی که پا در آن حریم باصفا می گذاری احساس زیبای در حریم خدا و محضر امام بودن را با تمام وجود حس می کنی.
با اینکه مدت زیادی از حضور در آن حریم با صفا نگذشته اما دلم هوای اون گنبد طلا رو کرده ، دلم می خواد بازم بیام روبروی ضریح بایستم و فقط به اون ضریح با صفا نگاه کنم ، دلم می خواد تا تو روضه منوره بشینم و با مولا حرف بزنم همه جور حرف بزنم ...
اگه شما هم مثل من دلتون هوای آقا رو کرد یه راه هست که بی واسطه با حال و هوای حرم با آقا حرف بزنی گوشی رو بردار و با این شماره تماس بگیر 05112003334  البته سعی کنید که قبلش آداب زیارت را رعایت کنید.